บทที่ 66

โนอาห์

กว่าผมจะลากสังขารกลับมาถึงหอพัก ผมก็ซีดเป็นไก่ต้ม โชกไปด้วยเหงื่อ และตัวสั่นสะท้านจนฟันแทบจะกระทบกัน ผมเดินมาตลอดทาง—หลายไมล์บนทางเท้าแตกระแหงและถนนมืดมิด คิดย้ำถึงช่วงเวลาเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนข้างในกลวงโบ๋ น้ำเสียงของเขาที่คมกริบดั่งเหล็กกล้า สั่งให้ผมไปให้พ้น บอกว่าระหว่างเราไม่มีอะไร...

Login to Unlock ChaptersPromotion