บทที่ 33

โนอาห์

ทำบ้าอะไรฉันถึงขึ้นรถคันนั้นไปก็ไม่รู้ ทั้งที่เขาเมินฉันทั้งวัน ทำให้ฉันรู้สึกผิดโดยไม่พูดอะไรสักคำ แล้วยังมาปฏิเสธฉันในห้องอาบน้ำเหมือนฉันเป็นแค่เด็กปีหนึ่งที่เสนอหน้าไปนั่งผิดโต๊ะในโรงอาหาร... มันเกินความเข้าใจของฉันโดยสิ้นเชิง

เห็นได้ชัดว่าการทำลายตัวเองของฉันคงมาถึงจุดต่ำสุดครั้งใหม...