บทที่ 32

ผมเดินเข้าไปในห้องล็อกเกอร์ตอนที่เสียงหัวเราะเพิ่งจะเงียบลงพอดี เสียงพึมพำแผ่วเบา...เบาเกินไป ราวกับความลับที่ถูกปิดตายอยู่หลังไรฟันในวินาทีที่ผมก้าวผ่านประตูเข้ามา

เสียงของคีออน แล้วก็เสียงของมิเกลด้วย และโนอาห์ที่ยืนนิ่งอยู่ระหว่างคนทั้งสอง แก้มแดงก่ำ ดวงตาหลุบต่ำ และแขนบ้าๆ ของคีออนที่พาดไหล่เขา...

Login to Unlock ChaptersPromotion