บทที่ 17

นั่นไงล่ะ

รอยร้าวนั่น... รอยแตกอันงดงามบนเกราะกำบังที่เขาสวมใส่อย่างแนบแน่นจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวเขา

ไม่มีความยียวนกวนประสาท ไม่มีมุกตลก ไม่มีการวางท่าอวดดี มีเพียงโนอาห์... ในสภาพดิบเถื่อนและสั่นสะท้านอยู่บนปากเหวของบางสิ่งที่เขาเองก็ไม่เข้าใจถ่องแท้... แต่ก็ยังต้องการมันอยู่ดี

และผมรู้มาตลอดว่า...

Login to Unlock ChaptersPromotion