Hoofdstuk 7 Bedankt, schat

Zodra Lucia klaar was met spreken, barstte de kamer uit in gejuich. Regina, de nieuwkomer, was jong en mooi, en iedereen was benieuwd naar haar optreden. Sommige mannen met slechte bedoelingen hadden hun ogen al op haar gericht.

Marshall van de marketingafdeling was ook de privéruimte binnengekomen, zijn ogen vol minachting terwijl hij naar Regina keek. Hij dacht: 'Ze heeft me arrogant afgewezen. Vanavond zal ik zien hoe arrogant ze echt is.'

Regina fronste en wilde instinctief de kaart uit Lucia's hand nemen om te bevestigen, maar Lucia mengde deze snel met de andere kaarten. Lucia maakte het Regina met opzet moeilijk. Ze dacht: 'Regina geniet ervan om met verschillende mannen te daten. Alleen omdat ze mooi is, vindt ze het leuk om met veel mannen tegelijk te zijn. Dus zal ik vanavond haar promiscue imago voor al deze collega's onthullen.'

Regina werd meteen het middelpunt van de aandacht. Alle ogen waren op haar gericht, vol met verschillende emoties.

Miranda, die naast haar stond, voelde dat er iets niet klopte en maakte zich grote zorgen. Ze wist dat als Regina nu boos zou worden of zou vertrekken, ze bespot zou worden omdat ze het spel niet aankon. Niemand zou denken dat de opdracht te zwaar was. Ze speelden tenslotte een spel.

Regina bleef emotioneel stabiel. Ze wierp een blik op de flessen op tafel en zei: "Had je niet gezegd dat als iemand de opdracht niet haalt, hij of zij drie flessen wijn moet drinken?"

Drie flessen wijn drinken? "Nee, Regina," Miranda maakte zich oprecht zorgen om haar. Haar stem was zo zenuwachtig dat hij van toon veranderde. "Deze wijn is echt zwaar. Je wordt duizelig na slechts één glas. Als je drie flessen drinkt, eindig je in het ziekenhuis!"

Lucia adviseerde: "Regina, je kunt niet goed tegen alcohol. Probeer niet zo veel te drinken. Bovendien heb je het nog niet eens geprobeerd, dus waarom denk je dat je de opdracht niet zult halen?"

"Ik wil je wel helpen!" Temidden van het lawaai klonk plotseling een mannenstem. Niemand wist van wie de stem was, maar het vertegenwoordigde zeker de gedachten van sommige aanwezige mannen. Regina wilde geen tijd verspillen. Ze pakte een fles van de tafel, opende deze en goot de inhoud direct in haar mond.

Iedereen was verbijsterd en keek haar ongelovig aan. Regina had op dat moment geen andere gedachten. Na een halve fles te hebben gedronken, haalde ze adem. Ze was nog enigszins nuchter en fluisterde iets tegen Miranda, waarschijnlijk om haar later naar huis te brengen.

Net toen Regina verder wilde drinken, werd de strak gesloten deur van de privéruimte van buitenaf opengeduwd. Iedereen keek naar de deur, behalve Regina, die al dronken was, met haar rug naar de deur, haar hoofd achterover kantelend en meer wijn in haar mond gietend.

Douglas keek diep naar haar rug. Haar jas was op de een of andere manier afgezakt, en ze droeg nu alleen een witte blouse en een zeemeerminnenrok. Haar figuur was goed geproportioneerd, maar ze leek op dat moment een beetje kwetsbaar. Regina straalde een koppigheid en afstandelijkheid uit die Douglas in één oogopslag kon doorzien. Net toen Regina naar de tweede fles wijn reikte, stak een hand van achter haar uit en greep haar pols, de kracht veroorzaakte dat ze een pijnlijke grimas trok.

Ze verstijfde en keek naar de hand die haar vasthield. Het was een grote en sterke hand. Door de lichte kracht waren de aderen op de rug van de hand zichtbaar. Regina volgde die hand, haar blik gleed langzaam omhoog. In haar enigszins wazige zicht zag ze vaag Douglas. Ze dacht: 'Hij is... Wacht eens even. Hij lijkt op...mijn man, degene met wie ik een maand geleden getrouwd ben maar nog niet heb ontmoet.' Regina's hart bonkte en ze voelde alsof ze niet kon ademen. Ze knipperde met haar ogen terwijl haar gedachten kolkten. In dat moment van verwarring leek ze aan iets te denken en vroeg direct: "Mag ik je om een gunst vragen?"

Douglas vernauwde zijn ogen lichtjes en vroeg: "Wat wil je dat ik doe?"

Haar woorden werden enigszins onsamenhangend. "Ik... ik wil je riem."

De mensen in de privéruimte waren allemaal geschokt. Ze dachten allemaal: 'Regina, weet je wel wat je doet? Weet je dat je om problemen vraagt?'

Miranda was de eerste die reageerde en wilde naar voren stormen om Regina te stoppen met zoiets te doen. Maar voordat ze kon handelen, zag ze Douglas glimlachen. Er was een vleugje toegeeflijkheid in zijn glimlach. Hij keek neer op de blozende Regina voor hem en zei terloops: "Neem maar."

Dus zette Regina de fles neer, boog haar hoofd en probeerde ongemakkelijk Douglas' riem los te maken.

Toen ze meer van streek en angstig werd, hield Douglas' warme en zachte hand de hare vast, begeleidde haar voorzichtig om de riem los te maken. Hij verwijderde vervolgens de riem van zijn middel. Met de zwarte riem in haar hand voelde Regina haar handpalm branden. Ze durfde niet opnieuw naar Douglas' gezicht te kijken, hield haar hoofd naar beneden en staarde naar zijn keurig geperste zwarte broek en glanzende leren schoenen.

Miranda hield haar adem in en naderde moedig, zeggend voorzichtig: "Het spijt me, meneer Semona, we speelden Waarheid of Durven. Regina bedoelde niet om u te beledigen."

Met Regina die bewegingloos bleef, beëindigde Miranda haar verontschuldiging en reikte om voorzichtig aan Regina's pols te trekken. "Regina, je moet meneer Semona echt bedanken," drong ze zachtjes aan. In Regina's door alcohol vertroebelde geest leken Miranda's woorden voorbij te drijven als een fluistering in de wind.

Op dat moment wist Regina niet waarom ze zo intens en serieus naar Douglas' verfijnde en aantrekkelijke gezicht had gekeken. "Dank je, schat."

"Wat?" Miranda was erg verward.

Regina herhaalde luid genoeg voor iedereen aanwezig om te horen: "Dank je, schat."

De privéruimte was stil geweest sinds Douglas binnenkwam. Nu, na Regina's woorden, voelde iedereen alsof de lucht bevroren was.

"Regina!" Janet kon Regina's onzin niet langer verdragen en berispte haar serieus: "Je bent dronken! Dit is de nieuw aangestelde CEO. Waar heb je het over?"

Regina was verbluft. Ze dacht: 'CEO? Mijn nieuwe man is de nieuw aangestelde CEO?' Regina's geest was nu nog chaotischer. Ze stond nog steeds verstijfd, verlangend om hier weg te komen.

Douglas lachte onverschillig en zei: "Het is maar een spel. Het is oké."

Regina kwam weer bij zinnen. Ze hief een hand op en drukte op haar bonzende slaap, stabiliseerde haar stem: "Het spijt me, meneer Semona, ik was gewoon dronken."